In de vijfde aflevering van de documentaireserie What Once Was verschuift de aandacht van de fotografie naar de inhoud van David’s boek. Deze aflevering draait om betekenis, interpretatie en de verhalen achter de beelden. Waar eerdere afleveringen vooral gingen over visuele stijl en vriendschap, ligt de nadruk hier op reflectie en verdieping een moment van rust binnen de serie.

Om dat gevoel visueel te versterken, kozen we voor een ruig Spaans landschap dat de inhoud van het gesprek ondersteunt. De omgeving voelt kaal, eerlijk en soms confronterend een plek die uitnodigt tot nadenken. De lage Spaanse zon zorgt voor lange schaduwen en warme tinten die het dorre landschap tot leven brengen. Die combinatie van licht en textuur levert beelden op die vol contrast zitten: hard en zacht, leeg en gelaagd tegelijk.

De natuur fungeert hier als metafoor voor de thema’s in David’s boek. Het uitgedroogde landschap weerspiegelt het proces van loslaten en herontdekken, terwijl het zonlicht symbool staat voor inzicht en helderheid. Door het gebruik van tegenlicht, kleurverloop en rustige camerabewegingen ontstaat een filmische stijl die het gevoel van tijdloosheid en introspectie versterkt.

In de gesprekken verkent David zijn eigen werk op een persoonlijke en eerlijke manier. De setting maakt de woorden krachtiger; het landschap lijkt bijna mee te denken. Deze wisselwerking tussen inhoud en omgeving maakt de aflevering tot een visuele vertaling van het boek zelf rauw, gelaagd en emotioneel oprecht.

De beeldtaal is bewust eenvoudig gehouden. Geen afleiding, geen drukke composities, maar ruimte voor stilte en emotie. Hierdoor komt de essentie van het verhaal naar voren: nadenken, voelen en begrijpen.

Deze aflevering vormt een belangrijk moment binnen de serie. Waar eerdere afleveringen draaiden om reizen, vriendschap en inspiratie, draait deze om betekenis een rustpunt dat de serie een extra dimensie geeft.

Als Director of Photography en producer richtte ik me op het vangen van de juiste balans tussen leegte en detail, licht en schaduw. De beelden moesten niet alleen ondersteunen, maar ook voelen als onderdeel van het gesprek zelf.